Op afstand staan, geen fysiek contact, handen steeds wassen en materiaal iedere keer na gebruik ontsmetten… Hoe onwennig het ook allemaal aanvoelde in het begin, uiteindelijk werd ook dat alles een gewoonte, een automatisme.

 

Sedert kort dragen we echter ook met z’n allen mondmaskers. Het masker bedekt het grootste deel van ons gezicht en velen onder ons krijgen het gevoel beroofd te worden van onze non-verbale communicatie. Ik hoor mensen zeggen dat ze hierdoor moeilijkheden ondervinden bij het contact leggen met anderen. Zeker zij die van nature al introvert zijn en moeite hebben met het maken en behouden van sociale contacten, ervaren dit als een enorme belemmering.

Oogcontact, gevolgd door een glimlach is in de meeste gevallen een uitnodiging voor meer; eens vriendelijk knikken, even goeiedag zeggen en zelfs vragen hoe het met iemand gaat, zijn logische vervolgen op een uitnodigende glimlach. Kortweg, voor velen is de glimlach onze manier om via lichaamstaal duidelijk te maken dat we ervoor open staan om contact te maken.

 

Dus, wat nu? Nu deze glimlach onzichtbaar is gemaakt, ze onherkenbaar en onleesbaar verborgen en dus vaak onbeantwoord blijft?  Misschien is het wel tijd om bewuster stil te staan bij de rest van ons lichaam, want ook dat gebruiken we (vaak onbewust) om op een non-verbale manier een boodschap over te brengen of onze gesproken woorden mee te ondersteunen. Toegegeven, sommigen zijn het wat verleerd, en toch zit het ergens nog diep geworteld.

 

De eerste dagen van het dragen van een mondmasker worstelde ik enorm met het gevoel “geen contact” te kunnen maken. Het viel mij echter op dat dit geen probleem bleek te zijn tussen de paarden. Logisch toch? Paarden zijn meesters in lichaamstaal lezen, zo communiceren ze namelijk onderling ook. De paarden zien en reageren op iedere bewuste en onbewuste boodschap die jouw lichaam, jouw bewegingen of intentie tot beweging meegeeft. Ik was echter even uit het oog verloren dat de vlotte samenwerking tussen mij en de paarden niet enkel tot stand is gekomen door de gave van de paarden. Ook ik heb daar aan leren werken. Over de jaren heen leerde ik bewust stiltaan bij het gebruik van mijn lichaam en de non-verbale boodschappen die ik kon duidelijk maken. Het drong tot mij door dat ik op de wei, in het bijzijn van deze kudde grote dieren zeer bewust omga met mijn houding, mijn positie ten opzichte van de ander en er zeer bewust op let dat mijn non-verbale boodschap mijn verbale boodschap mee ondersteunt.

 

Dusdanig ingenomen door het mondmasker en gefrustreerd door het gevoel dat ik beknot werd of mij iets werd afgenomen, was ik volledig uit het oog verloren dat er ook andere manieren zijn om mensen uit te nodigen tot contact. Hoewel ik dit lange tijd geleden leerde van de paarden, was ik het kwijt, uit het oog verloren, zo ingenomen door het gevoel iets ontnomen te zijn. Blind voor de mogelijkheden die wèl voor handen waren, liep ik gefrustreerd rond, totdat de kudde het onzichtbare ontmaskerde. 

 

 Bovenstaande illustratie werd enkel gebruikt ter ondersteuning van de tekst. Artist: Lucy Calhoun