Bij Hoefspoor heb ik een kleine maar gevarieerde kudde die wordt ingezet voor de sessies. Gevarieerd in de zin dat het paarden en ponies zijn met erg verschillende karakters, noden en voorkeuren. Maar ook hun voorkomen en uitsraling zijn erg uiteenlopend. Zo zijn een paar paarden groot, indrukwekkend, elegant en ja … krachtig. Maar er is ook een kleine shetlandpony, die zo klein is dat hij regelmatig over het hoofd wordt gezien.

 

Zo was het ook toen er op een dag een sessie met een kleine groep volwassenen plaats had op de wei. De leden van de groep hadden enkel oog voor de grootere paarden en ze lieten de kleinste pony letterlijk links liggen. Op mijn vraag bouwden ze met het aanwezige materiaal een metafoor die werd beschreven als ‘de weg die ze hadden afgelegd en het doel waar ze naartoe wouden’. Vervolgens vroeg ik hen om minstens één van de paarden of pony’s door hun metafoor heen te leiden.

 

De grotere paarden stonden aan de overkant van de wei, netjes op een rij, met hun achterste naar de constructie, te grazen. De leden van de groep deden hun best, écht hun best. Ze haalden alles uit de kast maar kregen de paarden niet in beweging. De paarden keken zelfs niet op van wat ze aan het doen waren. Ondertussen stond de kleine shetlandpony links naast de constructie en bekeek  samen met mij het tafereel van de gefrustreerde mensen en ongegeneerde paarden.

 

Toen de leden van de groep al zuchtend terug keerden naar de constructie, vroeg ik hen wat ze hadden proberen te doen. Met enige kwaadheid luidde het: “Ja, die beesten naar ons doel brengen natuurlijk! Maar het kan hen duidelijk niet schelen, wat voor paarden zijn dat eigenlijk wel niet?  Zijn die wel geschikt voor therapie? Hebben die wel de juiste traning gehad?!”. Terwijl ik dit aanhoorde en het gevoel had onder vuur te liggen, kwam de kleine shetlandpony in beweging. Onopgemerkt liep hij de deelnemers voorbij, recht naar een blok in het begin van ‘de weg’ die ze hadden gebouwd en zonder aarzelen bracht hij deze ten val met zijn voorbenen.

 

De groep schrok van het geluid en viel stil. Nu het blok omver lag zag ik dat iemand er stickers had op geplakt. Nog steeds wat verbaasd, keek ook de groep naar het blok op de grond en ze zagen hoe de pony hen opnieuw langs liep, tussen hen en hun ‘doel’ ging staan en voorzichtig maar vastberaden de druk opvoerde. Hij kwam stap voor stap in de richting van de groep, wanneer de dichtst dichtstbijzijnde deelnemer niet bewoog, maakte hij fysiek contact en bleef druk uitvoeren. “Hé, die duwt mij!” riep de deelnemer. Zo doende slaagde de kleine shetlandpony er in alle deelnemers van de groep te verplaatsen van hun ‘doel’ terug naar het blok dat hij had omvergeworpen aan het begin van ‘de weg’.

 

Nu pas viel het iedereen op dat er emotie-stickers op het blok waren gekleefd, er was geen ontkomen aan, het blok en wat dit symboliseerde moest eerst aan bod komen. Er werd uitgebreid stil gestaan bij de emotionele lading die het blok gekregen had. Hoewel het één deelnemer was die de stickers er ongezien had opgekleefd bleek dat iedereen wel zo een blokkade ervaarde. Bij eenieder van de deelnemers waren er een heleboel onaangename emoties, dewelke nog onderhuids aanwezig bleven, waarvan men zich probeerde te overtuigen dat deze niet van belang waren. Pas na het erkennen en benoemen van deze emoties, kwam de pony weer in beweging. Hij stak de wei over en ging bij de andere paarden staan, rustig grazend. “Hé, waar gaat die nu naartoe?!” vroeg één van de deelnemers verbouwereerd. Waarop een ander antwoordde: “Misschien kunnen we nu eindelijk naar ons doel?”. Maar eigenlijk bleek dat niemand daar nog behoefte aan had. Ze bleven verdwaasd staan en benoemden hun ongeloof hoe die pony, die zo klein was dat ze geen rekening met hem hadden gehouden, zo een grote impact had gehad. “Klein maar krachtig”, was de samenvatting waar iedereen zich in kon vinden. We sloten af met de vraag welke kleine dingen elk ieder binnen de groep voor zichzelf kon doen om oog te blijven hebben voor hun emoties. Die emoties die, wanneer genegeerd, voor blokkades zorgen. Want deze kleine verandering, kan zo krachtig zijn dat het de weg open maakt om nieuwe, misschien wel grotere en indrukwekkendere, doelen na te streven in de toekomst.