Vorig jaar in augustus namen wij een pup in huis. Een Zwitserse Witte Herder die we de naam Kiba gaven. We selecteerden het ras op basis van de hoge aaibaarheid van hun uitstraling en gevoelige karakter waarvoor ze gekend staan. Bovendien zijn Zwitserse Witte Herders erom gekend dat ze bijzonder goed met kinderen kunnen omgaan. Mooie eigenschappen voor een therapiehond dachten wij.

 

Na een jaar Kiba in huis te hebben, kunnen we vaststellen dat ze alle bovenstaande eigenschappen heeft. Haar witte, pluizige vacht en mooie donkere ogen nodigen uit om geaaid te worden en zorgen ervoor dat we overal worden nagekeken. In het dorp waar we wonen, wordt ze “de ster van het dorp” genoemd. Iedereen kent haar naam. Je kan niet met haar gaan wandelen zonder minstens door één iemand te worden nageroepen of aangesproken te worden door een nieuwe bewonderaar die Kiba graag wil ontmoeten. Net alsof je met een echte bekendheid op stap bent...

 

Niet alleen zijn mensen grote fan van Kiba, ook andersom is het een feit. Wanneer ze oogcontact maakt met iemand, dan zet ze al haar charmes in om hen te overhalen contact met haar te komen maken. Het begint met subtiel haar hoofdje scheef te houden, één of beide oren plat te doen naast haar hoofd, gevolgd door enthousiast en breed kwispelen wanneer ze ziet dat men ingaat op haar uitnodiging. Bij kinderen is ze nòg enthousiaster, indien haar charmeoffensief beantwoord wordt, gaat Kiba plat op de grond liggen terwijl het kind naar haar toe komt. Er is geen beweging meer in te krijgen, ze blijft vastberaden liggen tot het kind haar heeft begroet.
Soms denken we dat we haar misschien wel “over gesocialiseerd” hebben, aan de andere kant is het natuurlijk een vereiste voor een therapie hond in spe om zich aangetrokken te voelen tot mensen...

 

Uiteraard is dat niet de enige vereiste. Kiba haar gevoelige aard zal haar eveneens helpen in het therapeutisch werken later. Nu al merken we dat ze razend snel opmerkt wanneer er emotionele spanning ontstaat. Voor je het weet staat ze naast je, met haar oren helemaal plat, hoofdje laag en raakt ze voorzichtig met haar natte neus aan jouw huid op armen of benen. Indien ze uitgenodigd wordt kruipt ze nadien dicht bij je, liefst met haar snuit in jouw nek.

 

Wat ze wel nog moet leren is omgaan met het effect dat heftige emoties hebben op haar zelf, een uitlaatklep vinden zeg maar, evenals leren aangeven waar haar eigen grenzen liggen. Onlangs kwamen we op straat de kindjes van onze overburen tegen. De twee oudste kinderen zijn al vanaf het begin zeer betrokken bij Kiba, de jongste heeft schrik van honden en dus ook van Kiba, zelfs toen zij nog een kleine pup was. We hadden afgesproken met de ouders dat we het kind niet zouden onder druk zetten maar dat het contact met de hond uiteindelijk wel van zelf zou komen. Dat gebeurde enkele weken geleden voor het eerst. Samen met de twee oudste kinderen stond ze naast Kiba, die zoals gewoonlijk was gaan liggen. Uit eigen initiatief aaide het bange kind plots de hond. Ze leek erg fier op zichzelf en probeerde het nog eens. Na enige tijd merkte ik dat Kiba met haar staart tussen de benen lag, niet geheel haar gewoonte bij kinderen die ze zo goed kent... Na het jongste kind wat beter te observeren zag ik het, ze dartelde heen en weer, maakte plotse bewegingen met de handen, sprak met een hoge stem,... Ze had toch nog schrik maar probeerde de angst voor de hond te onderdrukken. Een zeer onduidelijke boodschap voor Kiba die bijgevolg zelf wat onzeker werd. Dan hebben we het contact maar afgerond, het was genoeg geweest voor beide partijen. Het kind had, ondanks de stress die het teweeg bracht, een positieve ervaring opgedaan met de hond. En ik kon Kiba tonen dat ze er op mag vertrouwen dat ik zal ingrijpen wanneer dat nodig is.

 

Kiba zal de kans moeten krijgen om veel van dit soort en andere ervaringen op te doen. Zo zal ze leren en uiteindelijk na veel geduld hopelijk een goede therapie hond worden. Honden hebben voldoende tijd nodig om matuur genoeg te worden voor therapie, we zijn bereid enkele jaren te wachten en haar die tijd te gunnen om te groeien. In tussentijd hebben wij er alvast een fijn gezinslid bij!