Hoewel we in een maatschappij leven waar al maar meer nood lijkt te zijn aan (psychische) zorg, schaamt onze samenleving zich nog vaak voor hun individuele kwetsbaarheden.
Zorg nodig hebben, en zeker psychische zorg, blijft geplaagd door een hardnekkig taboe-imago. Als gevolg hiervan laat men zich niet steeds tijdig helpen, wat meestal resulteert in een lang en intensief herstelproces.

 

Bij Hoefspoor merk ik echter dat het “werken met paarden” voor velen een normaliserende functie heeft die het therapie-stigma weet te omzeilen. Zo kreeg ik ooit een aanmelding waarbij de moeder expliciet vroeg om niet te spreken over “therapie” maar een andere benaming te gebruiken voor de sessies. Zo doende trachtte de jonge moeder om haar onzekere kind te beschermen tegen het stigma. Het kind kwam naar de paarden om met hen te werken, al spelenderwijs en op een ervaringsgerichte manier kon het kind groeien in zelfvertrouwen, grenzen leren aangeven en in een latere fase emoties benoemen en hanteren.

Ook van volwassenen hoor ik dat de drempel lager is om naar de paarden te komen. Als iemand je auto op de parking herkent denken ze niet aan therapie, in tegenstelling tot een meer klassieke psychotherapie praktijk of andere vorm van hulpverlening. 

 

Paarden accepteren mensen zoals zij zich aandienen, zonder oordeel, dat wisten we al en is een belangrijk element binnen de therapeutische werking met deze dieren.

Echter creëren de paarden blijkbaar eveneens een vorm van bescherming tegen onze hoog-kritische maatschappij en onze verwachtingen van onszelf. Wat volgens mij bijdraagt tot een therapeutisch veilig klimaat.

Hiervoor ben ik de paarden dankbaar, we hebben allen nood aan een veilige plek waar we ons kwetsbaar kunnen en durven op te stellen. Voor sommigen onder ons is dat in de wei, tussen de paarden.