Een moeder pinkt enkele ontroerde tranen weg terwijl we samen op de parking staan. Haar dochter overhandigt mij een doosje chocolade. Een jaar en half hadden we samen gewerkt en de dochter was tot de vaststelling gekomen dat de begeleiding niet meer nodig was, ze voelde zich sterk genoeg om alleen verder te gaan.
Het meisje was twee jaar eerder aangemeld met milde depressieve klachten, dewelke zich uitten in een futloosheid, schooluitval en angst. Tijdens de eerste sessies werd snel duidelijk dat ze heel erg beïnvloed werd door enkele sociale contacten op school. Binnen haar vriendenkring werd ze bijzonder onvriendelijk behandeld, ze liet zich kleineren, commanderen en vernederen… Dit allemaal vanuit de overtuiging dat ze niet goed genoeg was en de gevoelens van schuld en schaamte dewelke dit versterkten.
Ze was erg stil, in zichzelf gekeerd en weinig responsief. Het enige moment dat zij opklaarde was wanneer onze witte merrie Joke, initiatief nam om contact te maken. Dan zag je een grote glimlach verschijnen en zeer authentiek plezier. Doorheen de sessies, groeide hun relatie en kon deze warme en veilige relatie al maar meer gebruikt worden als therapeutisch middel.
Er groeide wederzijds vertrouwen, ze leerde van Joke hoe het voelt om gewaardeerd en gerespecteerd te worden in een vriendschapsrelatie. Hoe dit wil zeggen dat ieder recht heeft op hun eigen grenzen en dit niet wil zeggen dat de vriendschap voorbij is wanneer men tegen die van de ander aanbotst…
Vanuit het comfort en veiligheid van haar vertrouwensband met Joke, konden we moeilijke thema’s aan gaan zoals emoties voelen en benoemen, werken aan haar zelfbeeld en de acceptatie van lastige gevoelens zoals schuld, maar ook afscheid… Toen Joke in maart 2024 kwam te overlijden, werden we plots beiden geconfronteerd met een groot verlies. Ze zette haar traject verder door te zoeken naar manieren om vorm te geven aan deze gevoelens en creëerde twee stenen. Op één van deze stenen schreef ze alle positieve eigenschappen van Joke… lief, steunend, vrolijk, zorgzaam, aanmoedigend, troostend, zelfvertrouwen. De andere steen nam ze mee naar huis om te koesteren.
Maanden later maakte ze de overstap naar de middelbare school. Dit zorgde opnieuw voor heel wat spanning. Ze was vooral bang van de nieuwe mensen. “Gaan ze mij wel leuk vinden, gaan ze wel lief zijn, ga ik wel vrienden kunnen maken?” Waren vragen die haar bezighielden… Enkele weken na het begin van dit nieuwe schooljaar, komt ze toe bij de paarden met een soort rust over zich heen. Ze is gelukkig vertelt ze, ze heeft hele fijne vriendinnen op school. Wanneer ik even doorvraag, benoemt ze hoe de anderen haar aanvaarden voor we ze is, hoe ze gerespecteerd wordt in haar keuzes, ze zijn lief, steunend, aanvaardend, moedigen haar aan. Terwijl ze praat dwalen haar ogen af naar de koester-kist van Joke, waar de steen in ligt die ze ooit maakte. We halen die er opnieuw uit en ze komt tot de vaststelling dat haar nieuwe vriendinnen, allemaal een beetje op Joke lijken.
Via de relatie met Joke, leerde ze hoe een vriendschapsrelatie gebaseerd op respect en vertrouwen moet voelen. Zo had ze een doorleefde ervaring die haar geholpen heeft om dit te herkennen in relaties met andere mensen en haar in staat stelde om dit na te bootsen. Zodoende doorbreekt ze een vicieuze cirkel, waardoor ze verder kan groeien in (zelf)vertrouwen en zich losmaakt van oude patronen…