Een kind wordt door zijn ouders aangemeld in de praktijk met de vraag om te werken rond zelfvertrouwen en zelfbeeld.

 

Tijdens de eerste sessie kiest het kind voor de kleinste Shetland pony en bouwt een zo groot mogelijke hindernis met het materiaal dat voor handen is. Na het bouwen van de hindernis probeert het kind de pony te overtuigen om eroverheen te springen. De pony probeert, en hij probeert, en hij probeert, zonder succes, wat tot grote frustratie leidt bij het kind. Het kind draait zich om, maakt voor het eerst tijdens de sessie contact met de therapeut en vraagt: “Waarom springt hij niet?!”.

 

Vervolgens, vraag ik het kind waarom hij verwacht dat de pony over deze hindernis zou kunnen springen. Het kind wijst naar de piste verderop, waar sprongen opgesteld staan en legt uit dat hij op tv zag hoe paarden hier over kunnen springen, dus gaat hij ervan uit dat dit paardje dat ook kan. Ik vraag aan het kind om rond zich te kijken en te beschrijven welke dieren het ziet, en welke gelijkenissen en verschillen er zijn tussen deze dieren. Het kind beschrijft de paarden en vertelt hoe de andere paarden groot zijn en het paardje dat hij gekozen heeft kleiner is dan de anderen. Na even stilte vervolgt het kind: “Maar wij zijn er ook, en mensen zijn ook dieren!”. Ik stel opnieuw de vraag welke verschillen het kind ziet tussen zichzelf en mij. “Jij bent groter dan ik, net zoals de andere paarden groter zijn dan mijn paardje”. Nadat het kind tot deze conclusie komt neem ik een kleine huppelsprong en spring met gemak over de hindernis die het kind eerder tijdens de sessie bouwde. Ik vraag hem of hij hetzelfde kan doen waarop het kind betreurd zegt dat dit niet zal lukken omdat hij te klein is. De woorden ‘daar ben ik toch te klein voor’ zijn nog niet goed en wel koud of het kind kijkt naar de Shetland pony en gaat zonder meer te zeggen aan het werk.

 

De hindernis wordt afgebroken en terug opgebouwd, deze keer lager. Kind en pony nemen een aanloop en samen springen ze in één vlotte beweging over de sprong. Triomfantelijk draait het kind zich om en kijkt naar de hindernis, kijkt mij aan en zegt: “Heb je het gezien? Ik kan het wél!”. Het begin van een traject waarin een kleine jongen leert om zich niet te spiegelen aan de grote jongens, maar te kijken naar zijn mogelijkheden en talenten. 

 

 

 

 

 

 

 Bovenstaand illustratie werd enkel gebruikt ter ondersteuning van de tekst. Artiest: Adrien Deggan